چلچراغ که در فارسی به معنی چیز آویزان است، نامی است که به شکل غنی شده لامپ لوستر ایران زمین آویزان داده شده است، در حالی که در ابتدا با ویژگی های متفاوتی در تمدن های شرقی و غربی توسعه یافت، اما در طول زمان شکل و ساختار مشترکی پیدا کرد.
لوستر در دنیای غرب با ویژگی های کلی خود امروزه، در دوره هایی که از شمع برای روشنایی استفاده می شد، توسعه یافت، در عین حال در کشورهای اسلامی بیشتر از لامپ لوستر ایران زمین استفاده می شد، دیده می شود که به جای این چراغ های نفتی که از سقف آویزان می شدند تا نوری وسیع و بدون سایه به دست بیاورند، لامپ لوستر ایران زمین با چراغ های نفتی فراوان به ویژه در مساجد و بناهای گنبدی عثمانی استفاده می شد.
این چراغ های نفتی آویزان به شکل دایره ای که قطر آن متناسب با اندازه گنبد یا حجم محل آویزان است، به گونه ای ساخته شده اند که نور قوی ساطع شده از یک مرکز واحد را فراهم کنند، لامپ‌های توپی که می‌توانستند لامپ‌های بیشتری را حمل کنند، با تثبیت تدریجی چند دایره بر روی لامپ‌های آویزان که در ابتدا از یک دایره منفرد تشکیل می‌شد و سپس بر روی دایره‌های پایین و بالایی پیدا می‌شدند.
در غرب، این وضعیت بر شکل لوسترها تأثیر گذاشت، زیرا از شمع ها به جای چراغ های نفتی آویزان برای روشنایی استفاده می شد. شناخته شده است که در کلیساهای آنگلوساکسون در قرن استفاده می شد، با توجه به اینکه اگر شمع ها روی هم قرار گیرند، یکدیگر را ذوب می کنند، لوسترها بعدها به جای چند لایه دایره، در مدل های چند بازو ساخته شدند.
اینها مانند شمعدانی با بازوهایی بودند که در یک مرکز مورب به هم نزدیک می شدند و با زنجیری از ناف که بازوها به آن وصل شده بودند آویزان می شدند.
