بستر مرغ سرشار از نیتروژن است و می توان آن را در حدود پنج تا شش هفته کمپوست کرد. کمپوست کردن کود مرغی پلیت شده و مواد بستر را “خنک می کند”، به این معنی که محتوای آمونیاک را کاهش می دهد بنابراین دیگر گیاهان را نمی سوزاند.
همچنین حجم کل، وزن و بوی شمع را کاهش می دهد. علاوه بر این، کمپوست کردن مواد مغذی را تثبیت می کند و باعث آزادسازی آهسته و طولانی مدت در طی چند سال می شود. در نهایت، دمای تولید شده در فرآیند کمپوست باعث از بین رفتن بیشتر پاتوژن ها و دانه های علف های هرز می شود.
در مناطق مسکونی، بوهای ناشی از توده های کود مرغی اصل می تواند به سرعت برای صاحب مرغ و همسایگان اطراف، اگر به درستی مدیریت نشود، آزاردهنده شود. بوی بد معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که فضای داخلی یک شمع اکسیژن کافی نداشته باشد و باعث تکثیر میکروب‌های مسئول بوی نامطبوع و شبیه فاضلاب شود.
هنگام کمپوست کردن، زهکشی کافی شمع باید حفظ شود و شمع به صورت هفتگی چرخانده شود تا اکسیژن وارد شود. یک توده کمپوست با مدیریت خوب باید بوی «خاکی» مانند خاک گلدان خوب داشته باشد.
اگر یک توده کمپوست را نمی توان هر هفته برگرداند، روش بهتر ممکن است خشک کردن و پیری کود مرغی نوبل قبل از افزودن آن به توده باشد.
حذف رطوبت از کود از رشد و تجزیه میکروبی جلوگیری می کند و از بوهای مرتبط جلوگیری می کند. هر بار که یک قفس تمیز می شود، کود را می توان قبل از افزودن به توده، روی یک برزنت یا سایر سطوح غیرقابل نفوذ پخش کرد تا در آفتاب خشک شود.
شمع خشک کن باید از بارش یا سایر منابع آب محافظت شود، در غیر این صورت ممکن است تجزیه (و بوها) رخ دهد.
کود مرغی فرآوری شده که به درستی به کار گرفته شود، با ارزش ترین کود تولید شده توسط دام است. هنگامی که خانواده ای جوجه ها را پرورش می دهند، طلای قهوه ای را از کود کمپوست شده یا کهنه شده تهیه می کنند تا از گیاهان باغی و چشم انداز خود بهره مند شوند.
- منابع:
- تبلیغات:
