چسب پهنی که نوزاد 8 ماه را از سقوط نجات داد

اصطلاحات چسبندگی و چسبندگی که در اتصال با چسب پهن به طور گسترده به کار می روند را نباید با یکدیگر اشتباه گرفت.

چسبندگی به عنوان مجموع نیروهایی تعریف می شود که سطوح مربوطه را در چسبندگی دو ماده به هم نزدیک می کند.

از این نظر، دو اتم جامد به دلیل ویژگی‌های سطحی، نمی‌توانند بیش از حد معینی از نظر میکروسکوپی به یکدیگر نزدیک شوند و مولکول‌های چسب به اطمینان از پیوند در امتداد این رابط کمک می‌کنند.

پیوستگی نیروی جاذبه بین مولکول های یک نوع ماده است. به عنوان مثال، نیروهای جاذبه بین چسب یا مولکول های آب به عنوان چسبندگی نامیده می شوند.

مقاومت ماده در برابر تأثیرات خارجی و مقاومت شکل آن در برابر تغییر شکل به بزرگی نیروهای چسبندگی بستگی دارد.

مطالعات امروزی در مورد چسبندگی یا اتصال با چسب ها در دو گروه اساسی قابل بررسی است.

یکی به شیمی و فیزیک سطوح می پردازد، در حالی که دیگری به مکانیک شکست اتصالات متصل می پردازد.

گروه اول تا حد زیادی شامل تشکیل پیوند است.

در حالی که Wetting تلاش می‌کند تا میزان برهمکنش را در طول خط اتصال، مانند پیوند جذب-شیمیایی، تعیین کند، گروه دوم به توسعه و تجزیه و تحلیل روش‌های آزمایشی برای اندازه‌گیری مقاومت اجسام پیوند خورده در سطح مشترک می‌پردازد.

انرژی های پیوند برخی از پیوندهای شیمیایی که در اتصال با چسب ها باید در نظر گرفته شود به اختصار در زیر نشان داده شده است.

پیوند شیمیایی در نتیجه برهمکنش مستقیم بین مولکول‌های چسب و پیوندهای مولکول‌های ماده پیوندی مانند پیوندهای کووالانسی، یونی، هیدروژنی، واندروالسی بین سطوح و لایه چسب ایجاد می‌شود.

از سوی دیگر، پیوند فیزیکی ممکن است نتیجه در هم تنیدگی مکانیکی زمانی باشد که چسب روی یک سطح ناهموار جامد می‌شود، نیروهای جذب فیزیکی که بین مولکول‌های چسب و مولکول‌های متصل به هم ایجاد می‌شود، یا انتشار مولکول‌های چسب در مواد چسبیده است.