پیش از اسلام، عرب ها رسم حجاب با چادر نماز کیسه ای نداشتند، زنان مورد احترام قرار نمی گرفتند و زنان از مردان ابایی نداشتند.
روسری هایشان را به گردنشان می بستند یا به عقب رها می کردند همچنین یقه هایشان از جلو باز می شد و گردن و گردنبندهایشان نمایان بود و زیور آلاتشان نمایان بود.
زنان کم اخلاقی هم بودند که برای جلب توجه مردان آراسته می شدند و چادر نماز کیسه ای نمی پوشیدند و سعی می کردند با ظاهر خود جلب توجه کنند.
چادر نماز کیسه ای، مقنعه بزرگ یا روسری بزرگی است که زنان هنگام خروج از خانه بر سر می گذارند، این نکته بعداً دوباره مورد بحث قرار خواهد گرفت.
برخی از زنان چادر نماز کیسه ای را روی سر و برخی دیگر روی شانه های خود می اندازند.
اگر دو انتهای آن محکم پوشانده نشود، مو، گردن و گردنبند زن نمایان می شود و چشم مردان را به خود جلب می کند، برخی از مردان بدخواه به این امید، اینگونه از زنان عقب می مانند، مزاحم آنها می شوند و آنها را سرزنش می کنند.
اگر زنان جلباب را به گونه ای بگیرند که سر خود را بپوشاند و با به هم زدن انتهای آن را محکم بپوشانند، این نشان از عفت و اخلاق آنهاست و از مزاحمت نجات می یابند.
در آیه 31 سوره نور دامنه دستور پوشش گسترده شده و کنترل نگاه و حفظ آبرو و پوشاندن جاهایی غیر از برخی اعضا نزدیک اقوام و مردان خارجی واجب شده است.
پنجره ها به قلب روابط عاطفی با تماس چشمی شروع می شود سپس تمام رفتارها تحت تأثیر آن قرار می گیرد.
اگر هیچ ازدواجی پشت آن نباشد، چنین رابطه ای تنها منبع رنج خواهد بود، قرآن به مردان و زنان دستور می دهد که نگاه خود را کنترل کنند و نگاه به چشمان جنس مخالف را منع می کند، زیرا سوء استفاده زن و مرد از یکدیگر در خارج از عقد اکیداً حرام است.
